Chiny ze względu na swoje ogromne terytorium charakteryzują się urozmaiconą rzeźbą terenu. Terytorium Chin to głównie obszary wyżynne i górzyste. 75% terytorium państwa leży na wysokości powyżej 500 m n.p.m. Niziny zajmują niewielki procent, bo tylko 12%, zaś tereny górzyste, leżące powyżej 3000 m n.p.m. aż 23% powierzchni kraju. Chiny są także krajem, w którym występuje największa na świecie różnica pomiędzy najniższym punktem kraju a najwyższym. Dokładnie jest to 9002 m gdzie najwyższym punktem jest Mt. Everest leżący na granicy Chin i Nepalu, najniższym punktem zaś jest depresja w Kotlinie Turfańskiej.
W Chinach wschodnich przeważają niziny, oraz góry o niskiej i średniej wysokości do około 3000 m n.p.m. Głównym czynnikiem rzeźbotwórczym są procesy fluwialne takie jak erozja i sedymentacja rzeczna. We wschodnich Chinach jak już wyżej napisano występują niziny aluwialne, gdzie Nizina Chińska liczy 300 tys. km². W południowo-wschodniej części Chin leżą silnie zerodowane Góry Południowochińskie o maksymalnej wysokości do 2158 m n.p.m. W tych też rejonach występują najbardziej malownicze formy rzeźby krasowej, gdzie skały węglanowe zajmują połowę obszaru. Obszar północno-wschodni to rozległa Nizina Mandżurska, otoczona górami: Wielki Chingan na zachodzie i Mały Chingan na północy. W Chinach północno-zachodnich występują rozległe wyżyny i kotliny, otoczone przez łańcuchy górskie o różnych wysokościach. Na północy kraju wznosi się Wyżyna Mongolska z pustynią Ałaszan oraz wyżyna Ordos, do której na południu przylega Wyżyna Lessowa – największy na świecie obszar występowania lessów. W środkowych i południowych Chinach występują atrakcyjne krajobrazowo formy erozyjne jak wzgórza i tarasy, które znajdują się w tak zwanych czerwonych kotlinach. Te formacje geologiczne są zbudowane z czerwonych zlepieńców, piaskowców i łupków.
Najbardziej wyżynny i górzysty obszar i zarazem zajmujący największą powierzchnię to region południowo-zachodni. To Wyżyna Tybetańska, która jest otoczona przez wysokie góry takie jak Himalaje na południu, Karakorum i Pamir na zachodzie, Kunlun na północy i Hengduan Shan na wschodnich krańcach wyżyny. Przeciętna wysokości Tybetu to 4000 do 5000 m n.p.m. co sprawia, że region ten jest bardzo słabo zaludniony. Poza Mt. Everestem do najwyższych szczytów zaliczyć należy słynne K2 o wysokości 8611 m n.p.m. w Karakorum i Ulug Muztag w Kunlun o wysokości 6973 m n.p.m. Rzeźbę tych terenów ukształtowały głównie procesy glacjalne i peryglacjalne, zwłaszcza w części zachodniej. We wschodniej zaś na kształt obecny regionu Tybetu i okalających go łańcuchów miały procesy erozji rzecznej. Same Himalaje, które są najwyższymi górami świata, powstały w orogenezie alpejskie, są zaliczane do gór fałdowo-płaszczowych. Są zbudowane ze skał krystalicznych pochodzenia prekambryjskiego, oraz ze skał osadowych, magmowych i metamorficznych, powstałych od czasów karbonu po trzeciorzęd. Obecnie góry wciąż ulegają wypiętrzeniu. Poza Himalajami ważnym pasmem górskim są góry Tienszan, mające równoleżnikowy przebieg i ciągnące się poza terytorium Chin w kierunku zachodnim na obszary państw Kirgistanu, Tadżykistanu, części Kazachstanu i sięgają aż do terytorium Uzbekistanu. Ostre grzbiety tych gór są odporne na erozję, a same góry zbudowane są z gnejsów i granitów pochodzenia prekambryjskiego. Ich najwyższy szczyt Szczyt Zwycięstwa, w Chinach zwany Tomurem wznosi się 7436 m n.p.m.